ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΕΝΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

Ο Βλάχος Αγγελής (Σουραυλής), απεβίωσε στις 28-2-1998 σε ηλικία 82 ετών και η κηδεία του έγινε στον Άγιο Ιωάννη, στη Χαλκίδα.

Ο Αγγελής Βλάχος παντρεύτηκε το 1942, με την Ελένη (Λέγκω) Γιαλού και απέκτησαν ένα παιδί, το Χρήστο, ο οποίος με τη σειρά του παντρεύτηκε χαρίζοντάς τους δύο εγγόνια, τον Αγγελή και την Ελένη, τα οποία σπούδασαν οικονομικές επιστήμες στην Αγγλία.

Η ζωή του Αγγελή Βλάχου (όπως και των άλλων εκείνη την εποχή), ήταν μια συνεχής προσπάθεια για την αναζήτηση του μεροκάματου και των πόρων εκείνων, που θα του επέτρεπαν να έχει τα απαραίτητα για την οικογένεια, καθώς και τα εφόδια εκείνα για να μπορέσει να βοηθήσει το παιδί του, να συναντήσει έναν κόσμο πιο καλό και πιο φιλόξενο μπροστά του.

Λειτούργησε για λίγο χρονικό διάστημα μία ταβέρνα στη Χαλκίδα, στη «σειρήνα» (κοντά στου Μπόλαρη) και στη συνέχεια βρήκε δουλειά στο τσιμεντάδικο, απ΄όπου συνταξιοδοτήθηκε από το ΙΚΑ.

Ήταν κοινωνικός και ευχάριστος άνθρωπος. Εργατικός και καλός οικογενειάρχης. Αγαπούσε το χωριό του και συχνά το επισκεπτόταν. Κυρίως όμως διψούσε να μαθαίνει τα νέα του χωριού και ρωτούσε όποιον Στενιώτη συναντούσε στη Χαλκίδα.

Έφυγε από τη ζωή χαρούμενος και ικανοποιημένος, αφού είδε το παιδί του να προκόβει και τα εγγόνια του, να σπουδάζουν ώστε να γίνουν εκλεκτοί επιστήμονες.

Η Ελένη Βλάχου, σύζυγος Πέτρου Βλάχου, το γένος Σουλτάνη, απεβίωσε στις 14-2-2001, σε ηλικία 94 ετών και η κηδεία της έγινε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας στην Κάτω Στενή και η ταφή στην Αγία Αικατερίνη.

Η Ελένη που είχε γεννηθεί το 1907, παντρεύτηκε με τον Πέτρο Βλάχο το 1942. Απέκτησαν ένα παιδί, το Θανάση, που είναι παντρεμένος με τη Σούλα Μυλωνά, που με τη σειρά τους, τους χάρισαν δύο εγγόνια. Την Ελένη και τον Πέτρο.

Το ζεύγος Βλάχου, επί 60 σχεδόν χρόνια, έζησε αρμονικά και αγαπημένα.

Η Ελένη υπήρξε καλή νοικοκυρά, φιλόστοργη μητέρα και τρυφερή γιαγιά,

Ήταν αγαπητή απ΄όλους τους συγγενείς, φίλους και γείτονες, που τη σέβονταν, την εκτιμούσαν και την υπολήπτονταν

Τίμησε και αγάπησε πάρα πολύ το σόι του άντρα της και υπήρξε εργατική και υπομονετική.

Ακόμα και το θάνατο τον αντιμετώπισε χωρίς βαρυγκώμια και το θεώρησε σαν ένα φυσιολογικό γεγονός, Χαρακτηριστικές είναι οι στιγμές λίγο πριν πεθάνει. Είπε στα παιδιά της, ότι σήμερα θα πεθάνει και τα παρακάλεσε να πάνε να κοιμηθούνε.

Απ΄ το σύζυγό της Πέτρο, ζήτησε να μείνει μαζί της και τον συμβούλευσε να φάει για να ανακτήσει δυνάμεις και να πιει ένα-δύο ποτήρια κρασί για να καλμάρουν τα νεύρα του, γιατί ήξερε ότι η νύχτα και η επόμενη μέρα που θα ακλουθούσε θα χρειαζόταν ψυχικό σθένος για να αντιμετωπίσει τον πόνο και τη θλίψη, αλλά και σωματική δύναμη για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις που δημιουργούνται για την τέλεση μιας κηδείας.

Δεν πέρασαν 20-25 λεπτά και η Ελένη Βλάχου ξεψύχησε. Έφυγε απ΄τη ζωή έτσι όπως έζησε. Ήσυχα απλά, σωστά και τίμια, με εργατικότητα και υπομονή, βαδίζοντας πάντα με πρόγραμμα, σ΄ ότι αφορούσε τη ζωή της και τη ζωή της οικογένειάς της.

Στις 19-9-2002 απεβίωσε και στις 20-9-2002, έγινε η κηδεία του Βλάχου Ευάγγελου (Ανθυβάγγελος), στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στην Κάτω Στενή.

Ο Βλάχος Ευάγγελος ήταν 84 ετών και διέμενε στην Κάτω Στενή. Ήταν συνταξιούχος του ΙΚΑ εδώ και 20 περίπου χρόνια, αφού είχε εργασθεί στα Ναυπηγεία, στον Τσαούσογλου στις οικοδομές κ.α.

Είχε τρεις κόρες, την Αντωνία, την Κωνσταντίνα και τη Σουλτάνα, παντρεμένες και οι τρεις, που του έδωσαν τη χαρά να καμαρώσει δεκαέξι εγγονάκια.

Ήταν άνθρωπος σωστός, εργατικός, καλός οικογενειάρχης, κοινωνικός και αγαπητός σε όλους τους συμπατριώτες του και φίλους.

Δεν δημιουργούσε προβλήματα στον κοινωνικό του περίγυρο και αυτό οφείλεται στον ήσυχο, πράο και καλοσυνάτο χαρακτήρα του.

Ο Σπύρος Βλάχος απεβίωσε σε ηλικία 49 ετών, στις 16-10-1956.

Η σύζυγός του Μαρία Βλάχου, απεβίωσε στις 29-8-1995 σε ηλικία 87 ετών.

Ο γιος τους Κωνσταντίνος Βλάχος σε ηλικία 31 ετών, χάθηκε σε ναυάγιο στις 6 ή 7 Φεβρουαρίου 1970.

Την 31-8-1940, είχαμε κάνει το τελευταίο μας γλέντι, έλεγε η Μαρία Βλάχου. Ύστερα άρχισε ο πόλεμος και η κατοχή. Ο Σπύρος Βλάχος πήγε στον πόλεμο και άφησε τη σύζυγό του Μαρία να διαδραματίζει το ρόλο της μάνας και του πατέρα, με τέσσερα παιδιά και το πέμπτο στην κοιλιά.

Με το τέλος του πολέμου ο Σπύρος Βλάχος εντάχθηκε στις οργανώσεις της αντίστασης, γιατί τον πρόδωσαν στους Ιταλούς και έμεινε η Μαρία με πέντε παιδιά και ένα έκτο στην κοιλιά, το Νίκο.

Δύσκολη ζωή, φοβισμένη στερημένη. Με την αγωνία, την ανησυχία, το φόβο και την καθημερινή μέριμνα να βρεις τροφή και τα βασικά πράγματα να συντηρήσεις έξι μικρά παιδιά.

Ένας τρόπος ζωής, αγώνα και μιας πορείας που ήταν αναγκαστική επιλογή κάθε Ελληνικής (σωστής) οικογένειας διακατεχόμενης από ελληνικό πνεύμα που βασίζεται πάνω στην ελευθερία έκφρασης και σκέψης.

Μια επιλογή που ανέδειξε την πατρίδα μας σε «ουσία» της δημοκρατίας και ελευθερίας.

Μια επιλογή που θέλει τη μάνα αρχηγό του σπιτιού και τον πατέρα υπηρέτη της πατρίδας.

Από το 1950 η οικογένεια βρίσκεται στο Μαρούσι.

Σε έξι χρόνια απεβίωσε ο Σπύρος και άφησε πάλι μόνη τη σύζυγό του Μαρία και τα 6 παιδιά.

Ο πόνος όμως ξαναχτύπησε την πόρτα της οικογένειας Βλάχου, το 1970, με τον χαμό ενός από τα παιδιά, σε ναυάγιο σε ηλικία μικρή, πάνω στο ξεκίνημα της ζωής και της προσπάθειας πραγματοποίησης των ονείρων του, του Κωνσταντίνου.