Σκατούλια
Παιδικό παιχνίδι, που με πέτρες κατά το δυνατόν επίπεδες (σαν μικροί δίσκοι), προσπαθούν τα παιδιά να επιτύχουν το στόχο.
Αφού διαλέξουν τα παιδιά τις πέτρες και στηθεί ένας σωρός από δέκα έως δεκαπέντε περίπου σπασμένα κεραμίδια (σκατούλια), ένα παιδί κατόπιν κλήρωσης μένει σαν φύλακας του σωρού, «τα φυλάει».
Τα υπόλοιπα παιδιά παίρνουν τις θέσεις τους πίσω από κάποια διαχωριστική γραμμή και ένας-ένας με τη σειρά του, πετούν τις πέτρες που κρατάνε με στόχο το σωρό με τα σκατούλια.
Όποιος δεν πετυχαίνει το στόχο του δεν μπορεί να πάρει την πέτρα πίσω, γιατί θα τον πιάσει ο φύλακας και θα τον υποχρεώσει να φυλάει αυτός τα σκατούλια.
Όταν όμως κάποιος πετύχει το σωρό και σκορπίσουν, ο φύλακας τρέχει να τα βάλει στη θέση του και σε αυτό το χρονικό διάστημα τρέχουν να πάρουν τις πέτρες τους πριν προλάβει ο φύλακας να φτιάξει το σωρό και πιάσει κάποιον, οπότε θα αναγκαστεί να «τα φυλάει» αυτός.
Όποιος έχει τρέξει να μαζέψει την πέτρα ή το κεραμίδι του και δεν προλαβαίνει να γυρίσει, επειδή ο φύλακας έχει φτιάξει το σωρό και κινδυνεύει να τον πιάσει, τότε πατάει πάνω στο κεραμίδι του και ο φύλακας δεν έχει δικαίωμα να τον πιάσει.
Από εκεί και πέρα, ενώ το παιχνίδι συνεχίζεται, καραδοκεί πότε θα ξεφύγει από την προσοχή του φύλακα για να πάρει την πέτρα του και να φύγει ή πότε θα πετύχει κάποιος παίχτης τα σκατούλια και να τρέξει στη θέση του μαζί με τους άλλους.
Όταν κανείς δεν χτυπήσει το σωρό με τα κεραμίδια, τότε αρχίζει η προσπάθεια των παικτών να βγούνε από τη διαχωριστική γραμμή, να ξεγελάσουν αυτόν που τα «φυλάει» και να πάρουν την πέτρα τους, αν τα καταφέρουν έχει καλώς, διαφορετικά όποιον πιάσει ο φύλακας θα πάρει τη θέση του.
Πριν χρόνια το παιχνίδι αυτό το έπαιζαν και έφηβοι, νεαροί και νέες κοπέλες, στην πλατεία του χωριού ή σε άλλα σημεία που υπήρχαν ανοιχτοί χώροι και με παρουσία θεατών.
Εκεί ξεχώριζε ο «σβέλτος» ή ο ικανός σκοπευτής και από την άλλη ο βραδυκίνητος ο οποίος παρέμενε σχεδόν μόνιμος φύλακας στα «σκατούλια», με αποτέλεσμα να του προσάπτουν υποτιμητικά «παρατσούκλια».
*Τις πέτρες τα παιδιά τις έψαχναν προσεκτικά, ώστε να είναι όσο γίνεται πιο επίπεδες και στρογγυλές και έτσι να έχουν περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.
Τις ψάχνανε στο ποτάμι κυρίως, για να είναι λείες και θεωρείτο «εύρημα» μια καλή πέτρα, την οποία κρατούσαν στο σπίτι και την είχαν ανά πάσα στιγμή που θα γινόταν παιχνίδι.
Γιάννης Γιαννούκος