Αγώνας για ζωή
Αφού φύτρωσε πρώτα χλωρίδα και γίναν έπειτα τα ζώα-τον καιρό της δημιουργίας-άρχισε ανάμεσά τους αγώνας για τη ζωή. Τα φυτοφάγα τρώγανε τους καρπούς, ροκανίζανε τα βλαστάρια, ξεχώνανε τη ρίζα των φυτών και τήνε τρώγανε.
Και τούτα κρατούσαν άμυνα γερή. Το κάθε δένδρο, ο θάμνος, ως και το χορτάρι ήταν οπλισμένο με αγκάθι, με ρετσίνι, με χυμό φαρμάκι. Κι όταν τους λείπαν όλα αυτά τα όπλα, με σπόρους άπειρους και με ικανότητα να ξεπετιούνται σε λίγα χρόνια πιο ψηλά από το ανάστημα του ζώου. Έτσι μπορέσανε να αντέξουνε στον αγώνα και να κρατήσουνε στην κατοχή τους το μεγαλύτερο μέρος της γης. Και όπου χάσανε τον τόπο, πιο πολύ το χρωστούνε στην αναβροχιά και στο κρύο, παρά στον πόλεμο των ζώων.
Άλλωστε και στο βασίλειο των ζώων ανάμεσα, δημιουργήθηκε αντίπαλος στα φυτοφάγα. Αιώνιο πόλεμο τους έχουνε κηρύξει τα σαρκοφάγα, ο τίγρης το λιοντάρι, ο λιόπαρδος, ο λύκος, η αλεπού, το τσακάλι….
Κι όταν ο άνθρωπος ανέβηκε κάπως στον πολιτισμό και γίνηκε κυνηγός, άσκοπα έδωσε κι αυτός χέρι στο δάσος, σκοτώνοντας το αλάφι, τον ταύρο, το ζαρκάδι, το αγριογούρουνο, τη γίδα, το λαγό….Στο κυνήγι τόνε βοηθούσε και το δάσος,
*Ο Γιώργος Ντεγιάννης ήρθε δάσκαλος στη Στενή λίγο μετά το 1900 και έμεινε πολλά χρόνια. Από το βιβλίο του «Μέσα στους λόγγους» το οποίο εκδόθηκε το 1939 είναι το απόσπασμα που προηγείται.