Το έτος 1928, αποφασίστηκε η κατεδάφιση και η ανέγερση νέου Ιερού Ναού στην Κάτω Στενή, γιατί ο πληθυσμός αυξανόταν με την πάροδο του χρόνου. Τέσσερα περίπου χρόνια διήρκεσαν οι εργασίες για την αποπεράτωσή του και ανεγέρθη στο ίδιο οικόπεδο που υπήρχε ο προηγούμενος Ναός και ήταν μικρών διαστάσεων. Άρχισε δε να λειτουργεί από το 1932.

Εφημέριος ήταν τότε ο Παπαγεώργης Σιμιτζής (Παπατσιρώνης) και η ενοριακή επιτροπή αποτελείτο από τους: Δημήτριο Καλαμάρα, Δημήτριο Γερακίνη (Κέφαλο), Ιωάννη Σιμιτζή (Γιαννιό) και Γεώργιο Κρητικό.

Τα μέλη τη ενοριακής επιτροπής, όλοι μαζί ή εκ περιτροπής, εκτός από τη Στενή γυρνούσαν σε όλη την Εύβοια, όπου διενεργούσαν έρανο για να εξοικονομήσουν χρήματα για το σκοπό αυτό.

Η μεταφορά γινόταν με τα μουλάρια και εκτός από χρήματα συγκέντρωναν και διάφορα γεννήματα (καρπούς), αλλά και άλλα αντικείμενα που μπορούσαν να εκποιηθούν, ώστε να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα χρήματα.

Το 1929, όταν είχαν γίνει στη Στενή οι μεγάλες καταστροφές από τις πολλές βροχές, μέλη της επιτροπής γυρνούσαν από κάποια εξόρμηση που είχαν κάνει για τον έρανο, σε διάφορα χωριά. Δεν ξέρουμε αν ήταν όλοι, είμαστε σίγουροι όμως ότι ήταν ο Ιωάννης Σιμιτζής (Γιαννιός) και ο Δημήτριος Γερακίνης (Κέφαλος).

Με τα μουλάρια φορτωμένα, κατάκοποι και καταμουσκεμένοι από τη βροχή, πέρασαν τη γέφυρα της Αγίας Τριάδος η οποία ήταν ξύλινη.

Δεν είχαν περάσει δυο λεπτά από τη στιγμή που πέρασαν και η γέφυρα από την πίεση των ορμητικών νερών έπεσε.

Αυτό θεωρήθηκε σαν θαύμα .Ότι δηλαδή η Αγία Τριάδα κράτησε τη γέφυρα μέχρι να περάσουν οι διακονούντες την ανέγερσή της και έδωσε επί πλέον ηθικές δυνάμεις στους κατοίκους να αγωνιστούν για την αποπεράτωση της εκκλησίας.

-.-

Τα περιστατικό αυτό, μας δείχνει τη θέληση, την πίστη, την αφοσίωση και την αγάπη για το χωριό τους, το χωριό μας. Η αλληλεγγύη και η κοινή προσπάθεια σε όλο της το μεγαλείο. Μόνοι τους έφτιαχναν εκκλησίες, μόνοι τους δρόμους με τα τσαπιά, μόνοι τους φτιάχνανε γεφύρια και ότι άλλο ήταν απαραίτητο για την κοινή ωφέλεια και την διευκόλυνση της ζωής τους.

Μόνοι τους φτιάξανε γέφυρα στον «κατακλυδάρη», το σημείο του ποταμιού που είναι ανάμεσα σε Βούνους και Γίδες για να συνδεθεί η Στενή με τη Χαλκίδα.

Γνωστή είναι και η ρήση του Δάσκαλου Χαράλαμπου Παπακηρύκου.

«Θα σε νικήσουμε Κατακλυδάρη».

Και πράγματι νίκησαν, νίκησαν τον πόλεμο για τη ζωή τους, με δικά τους χρήματα με εράνους και δική τους προσωπική εργασία.

Μπορεί να μην είχαν ψωμί να φάνε, άλλα ήταν περήφανοι αν το χωριό τους προόδευε.

Αυτοί ήταν οι γονείς, παππούδες και προσπαππούδες μας.

Άραγε εμείς τους μοιάζουμε;

Γιάννης Γιαννούκος

• Προηγούμενο