Κεραμοποιοί
Το κόκκινο χώμα που υπάρχει παντού στην περιοχή, έδωσε τη δυνατότητα να φτιάχνονται σε όλες τις εποχές πράγματα, τα οποία διευκόλυναν τη ζωή των κατοίκων. Δεν είναι τυχαίο ότι παντού βρίσκονται υπολείμματα από κεραμίδια και άλλα πήλινα αντικείμενα όλων των ιστορικών περιόδων. Τα καμίνια, εκτός από κεραμίδια, έφτιαχναν πλίθες και αρκετά οικιακά σκεύη, όπως κανάτες, κούπες, στάμνες, γαβάθες, λεκάνες, πιθάρια.
Όσον αφορά τα πήλινα οικιακά σκεύη, ήταν δύσκολα στην κατασκευή τους μιας και κάποια από αυτά απαιτούσαν την τεχνική ενός γλύπτη. Για τη δημιουργία τους, τοποθετούσαν χώμα και νερό σε ένα λάκκο και τα ανακάτευαν καλά ώσπου να μην σβολιάζει η λάσπη.
Εκεί την άφηναν μέχρι να απορροφήσει το νερό. Έβγαζαν τη λάσπη και τη μετέφεραν στον πάγκο. Για κεραμίδια τοποθετούσαν τη λάσπη μέσα σε ειδικό καλούπι, το οποίο είχε άμμο για να μην κολλάει. Στη συνέχεια τα πήγαιναν στο αλώνι, αφαιρούσαν το καλούπι τραβώντας την «ουρά» κάτω από το καλούπι και το άφηναν εκεί ώσπου να στεγνώσει από τον ήλιο. Όταν μαζευόταν μια καμινιά έψηναν τα κεραμίδια 36 ώρες. Το χώμα για τα κεραμίδια έπρεπε να είναι το καλύτερο, το κεραμιδόχωμα, το οποίο από την πολύ επεξεργασία στο τέλος έπαιρνε τη μορφή σαπουνιού. Αν είχε μέσα έστω και την παραμικρή πέτρα ή σβώλο τα κεραμίδι άνοιγε και ήταν άχρηστο. Στη Στενή κεραμοποιεία υπήρχαν στην Κάτω Στενή ένα των αδερφών Αθανάσιου, Κωνσταντίνου και Δημητρίου Βλάχου (Ζορμπαλήδες), το οποίο βασικά έφτιαχνε κανάτια και ένα άλλο καμίνι, το οποίο παρέμεινε έως τον μεσοπόλεμο το οποίο είχαν δυο αδέρφια που είχαν έρθει από την Πελοπόννησο και για αυτό τούς αποκαλούσαν Μωραΐτες. Ειδικότητά τους τα πιθάρια. Μεταπολεμικά καμίνι αποκλειστικά για κεραμίδια είχε ο Κώστας Μαστρογιάννης.
Γιάννης Μητάκης