Γύρω στα 1890 έχουμε έξαρση της εξωτερικής μετανάστευσης για την «γη της επαγγελίας» που θεωρούσαν τότε την Αμερική. Έφευγαν οι συμπατριώτες μας, µε την ελπίδα να γυρίσουν σύντοµα µε χρήµατα, να κάνουν µια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν τις αδελφές τους και κυρίως για να γλυτώσουν από την πείνα. Δεν ήξεραν όµως ούτε τις συνθήκες ταξιδιού, ούτε τι τους περίµενε εκεί. Το πλήθος των μεταναστών ταξίδευε τρίτη θέση, που σήµαινε στιβαγµένο σαν εµπόρευµα στο κατάστρωµα και τα αµπάρια. Βρωμοέλληνες αποκαλούσαν τους παππούδες μας, που αποφάσιζαν να κάνουν το μακρινό ταξίδι στην γη της «επαγγελίας», εκεί που έτρωγαν, λέει το ψωμί με το βούτυρο! Μετά από ένα μήνα αντίκριζαν επιτέλους το άγαλμα της Ελευθέριας που τόσα υποσχόταν. Κατά την άφιξη τους οι Έλληνες έπρεπε να μείνουν για ένα διάστημα σε καραντίνα, στο νησάκι Έλις στην είσοδο του λιμανιού την Νέας Υόρκης, και να περάσουν από υγειονομικό έλεγχο. Αν κάτι δεν πήγαινε καλά, το ταξίδι της επιστροφής περίμενε τον απελπισμένο μετανάστη. Οι υπόλοιποι ξεκινούσαν τη ζωή τους κάτω από την αρνητική εικόνα του βρωμοέλληνα, την οποία προσπαθούσαν να ανατρέψουν. Μόλις κατά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πόλεμου του 1940 και τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων κατά του φασισμού άρχισε να αλλάζει η εικόνα για τους Έλληνες μετανάστες της Αμερικής. Ενδεικτικό του ότι οι Έλληνες πήγαιναν µε πρόθεση να µείνουν προσωρινά στην Αµερική, είναι το γεγονός ότι έφευγαν µόνο άντρες σε αντίθεση µε τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έτσι άδειαζε ο τόπος από το πιο ζωντανό και παραγωγικό κοµµάτι του πληθυσµού. Αυτό το κύμα μετανάστευσης έπληξε και το χωριό μας. Σκληραγωγημένοι άνθρωποι, μαθημένοι στις κακουχίες αλλά μη έχοντας δει και κάποιοι από αυτούς ποτέ στη ζωή τους θάλασσα.

Από το 1906 έως το 1924 πάνω από 60 Στενιώτες μετανάστευσαν στην Αμερική. Πολλοί από αυτούς επέστρεψαν κατά την διάρκεια των βαλκανικών πολέμων 1912-1913 να πολεμήσουν για την πατρίδα.

Αυτοί που γύρισαν είναι καταγραμμένοι στο «Χρονικόν της Στενής» του Δημητρίου Γιαννούκου και είναι: Θεόδωρος Αθαν. Γερακίνης, Βασίλειος Ιωαν. Γιαννούκος, Γεώργιος Ιωαν. Μέργος, Νικόλαος Κων. Βασιλείου, Ιωάννης Αποσ. Καλαμάρας, Δημήτριος Αθαν. Καμαριώτης, Απόστολος Γεωρ. Τσουτσαίος, Νικόλαος Αθαν. Γερακίνης, Αναστάσιος Αθ..Μπαρμπούρης, Κωνσταντίνος Ιωαν. Σπύρου, Ιωάννης Αγγελής Βλάχος, Αναστάσιος, Αγγελής Βλάχος, Κωνσταντίνος Ιωάν. Μεργός και Πέτρος Πισινάρας.

Από αυτούς έπεσαν στο πεδίο της μάχης ο Θεόδωρος Αθαν. Γερακίνης και στο Στρατιωτικό νοσοκομείο εξέπνευσε ο Βασίλειος Ιωαν. Γιαννούκος. Τα επόμενα χρόνια γύρισαν κι άλλοι Στενιώτες και υπολογίζεται ότι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αμερική είκοσι περίπου άτομα.

Οικονομική βοήθεια για την ίδρυση σχολείου.

Το 1923 ιδρύεται στη Στενή Ελληνικό σχολείο, σχολείο μέσης εκπαίδευσης το οποίο θα λειτουργήσει κατά το σχολικό έτος 1925-26.Προυπόθεση για την λειτουργία του σχολείου ήταν να βρεθούν χρήματα από την κοινότητα για την εύρεση του κτιρίου, έπιπλά και εκπαιδευτικός εξοπλισμός. Οι Στενιώτες της Αμερικής με πρωτεργάτη τον Δημήτριο Κ. Κορώνη και την βοήθεια του Γεωργίου Αν. Βλάχου συγκέντρωσαν το ποσό των 6.000 δραχμών. Με αυτά τα χρήματα επισκευάστηκε το δημαρχιακό κατάστημα της πλατείας του οποίου είχε πέσει η σκεπή και αγοράστηκε και ο απαραίτητος εξοπλισμός.

Στη φωτογραφία είναι η Ρίνα Κορώνη-Μπεληγιάννη (Αμερικάνα).

Πρέπει να έχει βγει η φωτογραφία το 1957 ή 1958 στο Νιου Μάντζεστερ.

Η Ρίνα Κορώνη-Μπεληγιάννη, είχε επισκεφτεί τη Στενή το καλοκαίρι του 1956 ή 57 και που όλοι οι μεγαλύτεροι θα τη θυμούνται για τα γλέντια και τους χορούς που συμμετείχε.

Έκτοτε η Ρίνα δεν ξανάρθε από την Αμερική.

Η Ελένη, κόρη Ελλήνων μεταναστών από τη Στενή, ήταν κόρη του Κυριάκου Γάτου του Νικολάου, (Λιάκος), ο οποίος μαζί με άλλους Στενιώτες είχε φύγει για την Αμερική περί το 1910 και εκεί παντρεύτηκε με την επίσης Στενιώτισσα, Αικατερίνη Μπεληγιάννη, κόρη του Άγγελου Μπεληγιάννη (Στραγγούλη).

Ο Γιώργος Σπύρου, που είχε πάει στην Αμερική, με τη σύζυγο του Χαρίκλεια Σπύρου- Κορώνη και την Κόρη τους Κατερίνα.

Πέτρος Πισινάρας. Επέστρεψε για να πολεμήσει στους Βαλκανικούς πολέμους. Στη φωτογραφία με τη σύζυγό του Θεοδώρα Παλαιολόγου.