Μετά την αποψίλωση του δάσους, οι καταστροφές που ακολουθούν είναι μεγάλες. Κάθε φορά που έφερνε μπόρα, ο χείμαρρος παρουσιάζεται ανεπάντεχα:

«Όλος ο κόσμος τούτος ξεκλήρισε. Πώς γίνηκε τούτο; Δυο λογιών το ιστορούν:
Ειπώθηκε ένας λόγος: Τους έφαγε ένα θεριό. Έναν έναν ώσπου στο τέλος δεν έμεινε κανένας. Μέσα στη λίμνη παρουσιάστηκε αυτό το θεριό. Έμοιαζε φίδι με πολλά κεφάλια. Ύδρα το λέγαν. Από που ήρθε; Οι ζευγάδες δεν ξέραν.

Ένας τσοπάνος όμως το είδε από πού ξεκίνησε.

«Όταν έφερε το άγριο νερό, εγώ ήμουν στο καταράχι. Ροβόλησα τότε αμέσως και χώθηκα πιο κάτω στη σπηλιά. Στην είσοδο, γύρισα και κοίταζα έξω, καρτερώντας να σταματήσει η βροχή. Κάποια στιγμή-δεν ξέρω πως-το μάτι μου έπεσε στο ψήλωμα, απέναντι, στην αντικρινή πλαγιά. Κι τι να ιδώ; Οχιές ξεσέρνανε τον κατήφορο! Κοιτάζω παρέκει, πιο δώθε. Χιλιάδες φίδια είχανε χυθεί κατά κάτω σουρίζοντας. Στο λαγκάδι σμίξαν όλα και γίνανε ένα. Ένα φίδιι!». Και σαν είδε πως οι ζευγάδες δυσκολευόντανε να το πιστέψουν: «Τι;» Τους είπε. «Δεν τις έχετε δει τις οχιές πως αγκαλιάζονται μέσα στα κούτσουρα για να ξεχειμωνιάσουν; Έτσι ανταμώνανε και στο λαγκάδι, σύρθηκαν ως τη λίμνη και φώλιασε εδώ μέσα η πολυκέφαλη «Ύδρα». Δε βλέπετε πως σαλεύουνε τα φιδίσια κεφάλια απανωτά στη λίμνη, μόλις φυσήξει αεράκι;» Οι ζευγάδες τα είχαν δει τα κυματάκια μα δεν ξέρανε τι είναι. Τώρα που το ξήγησε ο τσοπάνης, το καταλάβανε κι αυτοί, πως είναι η «Ύδρα».

Αυτή τους κατάπιε, τους καταχώνιασε όλους.

ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΕΓΙΑΝΝΗ

"ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΓΟΥΣ"

• Προηγούμενο