Οι δρυς είναι μέσα στο δάσος τα πιο αξιοσέβαστα δένδρα. Στέκουν εκεί από χιλιάδες χρόνια αλύγιστες στον άνεμο.

Έχουν δει πολλά τα μάτια τους. Η ιστορία του λόγγου ζει μέσα σε αυτές. Και με το σούσουρο των φύλλων τη διηγούνται στις νεότερες. Οι δρυς ξέρουνε το κάθε τι από τα παλιά. Τότε που κάθε μια τους έκρυβε στα σωθικά της μια Δρυάδα, μιάν Αμαδρυάδα, από αυτές τις νύμφες, που στήνανε το χορό και τραγουδούσανε γύρω στις κατοικίες τους, στις πηγές, στις σπηλιές και στις κορφές.

Θυμούνται ακόμη και τον Πάνα, τον τραγοπόδαρο θεό.

Αυτόνε που βρήκε στο Αρκαδικό Παρθένιο μπρός στον ταχυδρόμο το Φειδιππίδη, που πήγαινε σταλμένος να ειδοποιήσει τους Σπαρτιάτες, πως φτάσανε οι Πέρσες στο Μαραθώνα.

Τώρα σε κάθε ψήλωμα που είχανε στήσει οι παλιοί βωμό στον Πάνα, είναι εκκλησάκι του Αγίου. Και στο άντρο που λατρεύανε τις Νύμφες. σταλάζει το Αγίασμα της Παναγίας. Η αληθινή πίστη έδιωξε τους παλιούς θεούς.

Οι δρυς ωστόσο δεν ξεχνούνε τη ζωή που πέρασαν αδερφωμένες με τις Νύμφες. Τους τη θυμίζουνε άλλωστε και οι νεράιδες. οι πεντάμορφες κόρες, οι καλές κυράδες, με τις πράσινες πλεξούδες και τη χιονάτη φορεσιά, που λαμποκοπάει μόλις πέφτει ο ήλιος στο νερό. Τις βλέπουν οι δρυς στο δάσος, σε κάθε δένδρο, σε κάθε πηγή, στις σπηλιές, στο αυλάκι, στο ποτάμι και τη θάλασσα την απέραντη. Είναι ίδιες σαν τις Δρυάδες, τις Αμαδρυάδες και τις Ορειάδες.

Έτσι διαλαλούνε με το αεροφύσημα οι δρυς. Κι ο λαός τις πιστεύει τις δρυς.

Από το βιβλίο του Γ. Ντεγιάννη .1939. «Μέσα στους λόγγους».

• Προηγούμενο