Καρεκλάδες
Μεταγενέστερη τέχνη και αυτή για τα χωριά μας, αν σκεφτεί κανείς ότι τα πρώτα χρόνια του προηγούμενου αιώνα, ελάχιστα σπίτια είχαν ψάθινες καρέκλες. Κάθονταν κατάχαμα ή στα ξύλινα σκαμνάκια, που τις περισσότερες φορές τα έφτιαχναν και μόνοι τους.
Εύκολη και πρακτική λύση ήταν τα «κωλοκάθια» (ξύλινα στρογγυλά κούτσουρα).
Στη Στενή καρεκλάς ήταν ο Μήτσος Θεοδώρου. Πάρα πολλοί ήταν και οι περιφερόμενοι που γύριζαν τα χωριά. Οι συγκεκριμένοι έρχονταν μετά την άνοιξη, σε περιόδους καλοκαιρίας γιατί δούλευαν συνήθως έξω. Με πολύ λίγα εργαλεία, λίγο σύρμα και μακρύ ψαθί, δούλευαν έξω από τα σπίτια που τους έδιναν δουλειά. Έντυναν το σκελετό της φθαρμένης καρέκλας, στήριζαν και σταθεροποιούσαν τα πόδια με χοντρό σύρμα. Όλη αυτή η διαδικασία τραβούσε το ενδιαφέρον των παιδιών, τα οποία εντυπωσιάζονταν με την μαεστρία και την ταχύτητα που ο καρεκλάς έκανε τη δουλειά του.
Γιάννης Μητάκης