Ασβεστοκάμινα
Τον 19ο αιώνα και στις αρχές 20ου, η κατασκευή των σπιτιών δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή. Υλικά για να φτιάξει κάποιος το σπίτι του, το μαντρί του, την αποθήκη του κι όλα τα άλλα πρόσφερε άφθονα ο τόπος. Ξύλα υπήρχαν πολλά στο δάσος και από πέτρες άλλο τίποτα. Παντού στο βουνό, στα ποτάμια αλλά και στα νταμάρια. Αυτό που τους έλειπε ήταν το συνδετικό υλικό.
Ο ασβέστης. Χρήσιμος και για πολλές άλλες δουλειές. Μαζεύονταν λοιπόν αυτοί που χρειάζονταν ασβέστη και έκαναν ομάδες. Ιδανικό μέρος για να στήσουν το καμίνι τους ήταν αυτό που είχε από μια ή δυο μεριές βράχο για να στηρίζεται το καμίνι, καλύτερα και με λιγότερο κόπο.
Επίσης, έπρεπε να έχει η περιοχή αρκετές πέτρες, κατά προτίμηση μαύρες, όπως επίσης σπολάρθια και σπάρτα για τη φωτιά. Όσο πιο πολλά από αυτά υπήρχαν τόσο το καλύτερο, γιατί δεν αναγκάζονταν να τα κουβαλήσουν από μακριά. Έσκαβαν ένα λάκκο από ενάμιση έως και τρία μέτρα και έκτιζαν πέτρες σε σχήμα θολωτό. Μεγάλες πέτρες τις οποίες ονόμαζαν «κλειδιά».
Μέσα σε αυτό το θολωτό θα άναβαν τη φωτιά. Την τελευταία πέτρα που έβαζαν στην κορυφή για την ισορροπία του λιθοσωρού την έλεγαν «παππά». Πάνω από το τρίγωνο έβαζαν πέτρες που μπορεί να έφταναν και τα τρία μέτρα. Στην κορυφή έβαζαν μικρές πέτρες και χαλίκια για να μη φεύγει η ζέστη. Το καύσιμο υλικό αναλάμβαναν να το κουβαλήσουν όσοι χρειάζονταν ασβέστη. Έκαναν ένα δέμα σπολάρθια, είχαν ένα κοντάρι με το οποίο τα κάρφωναν και το έβαζαν στον ώμο. Το μεροκάματο για τους κουβαλητές ήταν ένα καντάρι (44 οκάδες) ασβέστης την ημέρα. Όταν άναβαν τη φωτιά κράταγαν δύο βάρδιες όλο το 24ωρο. Δύο ή τρία άτομα την ημέρα κι άλλα τόσα τη νύκτα. Δεν μπορούσαν να λείψουν ούτε λεπτό μιας και έπρεπε να το τροφοδοτούν συνεχώς με καύσιμη ύλη. Οι δέκα ημέρες που κράταγε το κάψιμο του καμινιού ήταν εξοντωτικές. Τη 10η ή 11η ημέρα άφηναν το καμίνι να σβήσει και μετά περίμεναν δύο ή τρεις ημέρες για να κρυώσει. Ξεκινούσαν από την κορυφή, πετώντας τις εξωτερικές πέτρες μιας και δεν είχαν γίνει ασβέστης. Τις πετούσαν ώσπου να φθάσουν στον ασβέστη αλλά και πάλι έκαναν ξεδιάλεγμα. Παλιά καμίνια διασώζονται ακόμα και σήμερα.
Γιάννης Μητάκης