ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΕΝΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

Από τη στήλη «Στο περιθώριο της ζωής», του Π. Παλαιολόγου από την εφημερίδα «ΒΗΜΑ», πριν από 65 περίπου χρόνια

Στη βράση της η προκυμαία της Χαλκίδας τις νυχτερινές ώρες. Πήχτρα τα κέντρα. Ψάρια και οστρακοειδή στις προθήκες. Η κνίσα τους στην ατμόσφαιρα. Κάτω από ροδοδάφνες ο περίπατος. Σε πυκνά κύματα η νεότητα. Καθώς απαγορεύεται η διέλευση τροχοφόρων, χωρίς τροχαίους περιορισμούς κάνετε από το κατάστρωμα τον περίπατό σας Από τις ωραιότερες κορνίς.

Σκύβει ακόμα ο Εύριπος στην ακτή αναζητώντας το μυστικό των ρευμάτων του πορθμού που πήρε τ΄ όνομα του.

Μίνι, μάξι, πανταλόνια. Ξενοδοχεία κλάσεως. Η εκβιομηχάνιση δίνει στην πόλη το χρώμα, το σχήμα και τον παλμό της.

Στόχος μας όμως είναι η Στενή. Άγνωστη στους περισσότερους Αθηναίους. Εδώ καλά καλά δεν ξέρουμε την Πάρνηθα που την έχουμε κορώνα στο κεφάλι, που να ξέρουμε τη Στενή χωμένη στις πλαγιές της Δίρφης;

Νωπό σχετικά απόκτημα. Δεκαπέντε χρόνια από τότε που ένας προοδευτικός και ανήσυχος γιατρός, ο Βασίλης Καρλατήρας, γεννημένος στην περιοχή, έχτισε κι εμπιστεύτηκε σε καλά χέρια, στον έναν από τους γιους του το «Δίρφυς», πρώτη τουριστική παρουσία του χωριού. Ακολούθησε δεύτερο ξενοδοχείο, το «Στενή». Μια προτομή, μια τουλάχιστον οδός, θα ήταν η εκδήλωση ευγνωμοσύνης που του οφείλεται.

Από το λογοτέχνη Γιάννη Αναστασόπουλο

Ο Γιάννης Αναστασόπουλος, είχε επισκεφθεί τη Στενή το 1963 και δημοσίευσε τις εντυπώσεις του στο Πανευβοϊκό Βήμα εκείνη την εποχή πριν 54 χρόνια.

Ότι στα χωριά μας φυσά άνεμος προόδου και δημιουργίας δε χωρά συζήτηση. Πριν από λίγα ακόμη χρόνια το χωριό είχε, στη γλώσσα των μεγαλουπόλεων, μια μειωτική σημασία, σαν μια μετριότητα πάνω στην ποιότητα της ζωής, του πνεύματος και των αγαθών.

Και η εντύπωση αυτή εξακολουθούσε να υπάρχει εφόσον στα κέντρα συγκεντρώνονταν το μεγαλύτερο μέρος προσοχής και δυνάμεων μια και –εκεί-οι ευκαιρίες προόδου ήταν περισσότερες παρά στο χωριό.

Στα χρόνια μας όμως, έχει σχεδόν ξεφτίσει αυτή η εντύπωση περί χωριού. Το ξάπλωμα της συγκοινωνίας, τα μέσα επικοινωνίας (ράδιο, εφημερίδες, κινηματογράφος) έχουν αντικαταστήσει τη μακρόχρονη αυτή εντύπωση των μεγαλουπόλεων και το βασικότερο, έσβησαν από τη σκέψη των ανθρώπων του χωριού το αίσθημα της μετριότητας. Με δυο λόγια δηλαδή τα χωριά μας ξύπνησαν για καλά.

Γι αυτό τους όμως το ξύπνημα δώσαν τα χέρια κι εργάστηκαν ακούραστα για χρόνια, δύο μεγάλοι εργάτες του τόπου μας. Ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού και η Ελληνική Περιηγητική Λέσχη. Θαρρείς κι έχουν ο καθένας τους από μια μαγική βέργα κι ότι αγγίξουν αποκτά αξία, γίνεται σπουδαίο, διεκδικεί!

Μοιάζουν δηλαδή -οι δυο τους-μ΄ ένα μεγάλο φυσερό που το δουλεύουν χέρια Θεού και που φυσά για ανέμους προόδου, εξέλιξη, δημιουργία και αγάπη για τον πάσα τόπο. Κάθε χωριό που το φυσούν τέτοιοι αγέρηδες ξυπνά προς το φως, σκιρτάει από δημιουργική επιθυμία και αρχίζει να γεννοβολάει πλούσια αγαθά.

Οι δυο παραπάνω εργάτες δεν ζητάνε καμιά αμοιβή για τα κόπια τους. Ανθρώπους ζητούν που να θέλουν να μεταλάβουν απ΄ το πνεύμα τους, καρδιές που να χτυπούν για κάθε τι γύρωθέ τους που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Στ΄ αλήθεια μια παράξενη συμπλεγμένη Θεότητα είναι ο ΕΟΤ και η ΕΠΛ. Μια Θεότητα που χτίζει από μονάχη τους Ναούς της και γίνεται η ίδια προσκυνητής τους. Τα τάματά της είναι πάντα πλούσια και ωφέλιμα. Κι είναι καλότυχοι οι τόποι που φιλοξενούν τέτοια Θεότητα.

Τι ήταν η Στενή πριν λίγα χρόνια; Ένα χωριό μ΄όλη τη σημασία που του δίνει η πρωτεύουσα.

Έφτασαν όμως μερικοί χωριανοί της για να τη βγάλουν από την άγνοια στο φως. Άνθρωποι που ταξίδεψαν, σπούδασαν, ζήσαν μακριά της, μετάλαβαν από το πνεύμα του Θεού-Τουρισμού, απόχτησαν την τουριστική συνείδηση σαν κάτι ακριβό και ρίχτηκαν σ΄έναν αγώνα που ΄χει τέρμα του το διώξιμο του τοπικιστικού πνεύματος και αντί αυτού τη φιλοξενία και προβολή των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της και την τουριστική της ανάπτυξη.

Με τέτοια «υλικά» κατόρθωσαν να θεμελιώσουν μια σπουδαία εγγύηση για ένα καλύτερο μέλλον.

Από τη στήλη αυτή περπατήσαμε κάποτε στη γραφική καταπράσινη Στενή, χαρήκαμε τις ομορφιές της, τα δροσερά τρεχούμενα νερά της, τα παχύσκιωτα δέντρα της. Καθίσαμε στα πέτρινα παγκάκια του «Στατόρι» πούχτισε ο Γιατρός κ. Νικόλαος Παπαγεωργίου, δροσιστήκαμε από την πηγή του Δάσκαλου κ. Δημητρίου Γιαννούκου, ανάψαμε κερί στο νεόχτιστο Άγιο Κηρύκο -προσφορά στο χωριό από τους αδελφούς ιατρούς κ.κ. Παπακωνσταντίνου-γλεντήσαμε στη σκιερή πλατωσιά με την κρυοπηγή πούχτισε ο Δικηγόρος κ. Οδυσσέας. Παλαιολόγος.

Καθώς όμως γυρνούσαμε στο χωριό – θα θυμούνται οι αναγνώστες του «Π.Β»- πέσαμε πάνω στα θεμέλια του ξενοδοχείου πούχτιζε ο Γιατρός κ. Βασίλης Καρλατήρας. Και τότε μιλήσαμε για τη σπουδαιότητα αυτού του κτιρίου, μα σήμερα θα σταθούμε περισσότερο μια και τελείωσε το χτίσιμό του.

Είναι δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος που να μη θαυμάζει τον τόπο του και να μη βρίσκει πως παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον κι ομορφιά. Ο θαυμασμός αυτός – πού ΄χει τη ρίζα του βαθιά στο αίσθημα της αγάπης για τον τόπο της καταγωγής του – κίνησε, έσπρωξε τον κ. Καρλατήρα να μιμηθεί τους άλλος συντοπίτες του και να γίνει κι αυτός με τη σειρά του ένας παράγων προόδου και δημιουργίας για το χωριό του.

Με το ξενοδοχείο που έχτισε ο κ. Καρλατήρας, αιμοδότησε αποφασιστικά κι αποτελεσματικά τη συνολική προσπάθεια των χωριανών του. Να πάρει δηλαδή η Στενή μια αξιόλογη θέση στο τουριστικό ενδιαφέρον.

Το σχέδιο του ξενοδοχείου έγινε σύμφωνα με το πνεύμα και τις ανάγκες της εποχής μας. Η γραφικότητα κι η ομορφιά του δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα άλλα των μεγαλουπόλεών μας ακόμα και του εξωτερικού, χτισμένο στην κατάλληλη θέση με φόντο ένα αληθινά Ελβετικό τοπίο, η ζωγραφιά του φαντάζει όμοια διαμαντόπετρα πάνω στο δαχτυλίδι της Πάνω Στενής.

Το ξενοδοχείο «Η ΔΙΡΦΥΣ» έχει ένα ισόγειο κι έναν όροφο. Έχει είκοσι μοντέρνα κρεβάτια-καριόλες με ρουχισμό της μεγάλης εταιρείας «Πειραϊκή-Πατραϊκή». Κάθε κρεβάτι έχει το δικό του κομοδίνο, πρίζα, πορτατίφ και κουδούνι υπηρεσίας. Κάθε υπνοδωμάτιο έχει τα δικά του καθίσματα όλα μοντέρνα σε στυλ Αμερικάνικο και καμωμένα από φορμάικα. Ντουλάπες ασφαλείς και κομψές. Οι βρύσες τρέχουν σ΄όλα τα δωμάτια γάργαρες νυχτοήμερα.

Το κάθε δωμάτιο φωτίζουν δύο παράθυρα με γραφικότατη θέα έξω τους. Λουτρά-ντους με κρύα-ζεστά νερά λειτουργούν με αυτόματα ηλεκτρικά μηχανήματα SPIRAL. Καλοριφέρ παντού. Τα δάπεδα του ορόφου πετσωμένα παρκέ αστράφτουν παστρικά. Άσπρα μωσαϊκά στολίζουν τη σάλα και το ισόγειο. Το ξενοδοχείο έχει δικά του φωτιστικά και ψυκτικά μηχανήματα.

Το λαμπρό αυτό απόκτημα για τη Στενή έχει πλούσιο χώρο, γείρω του δε πολλά «αντερείσματα» ειδικά για παρκάρισμα αυτοκινήτων, παιχνίδια βόλεϊ κλπ.

Πάνω από 80 τριανταφυλλιές και διακοσμητικά άνθη φυτεύτηκαν για να πετάξουν μπόι και να συμπληρώσουν το στόλισμά του.

Μηχανικοί κι εργολάβοι μελέτησαν κι έφτιαξαν καθετί που ν΄αρέσει στον ξένο επισκέπτη.

Γρήγορα θα προστεθεί και ένα σύγχρονο μπαρ-εστιατόριο.

Η θέση του ξενοδοχείου «Η ΔΙΡΦΥΣ» είναι τέτοια ώστε ο πελάτης του θά΄χει αριστερά του την περήφανη Δίρφυ με χαμηλά της το καστανοδάσος με το βαθύ πράσινο χρώμα του χάρμα στα μάτια, μπροστά του το ρέμα να τρέχει καθάριο, διάφανο κι αντίκρυ του το χωριό πρόθυμο να τον σεργιανίσει στις ομορφιές του.

Η μοναδική αυτή εκδήλωση ιδιωτικής πρωτοβουλίας ας βρει μιμητές και σ΄αλλα χωριά. Από όλους μας πρέπει να προβληθεί και να υποστηριχθεί.

Δε φτάνουν μονάχα τα συγχαρητήρια.

Γιάννης Αναστασόπουλος

Από τη στήλη «Στο περιθώριο της ζωής»

Εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 1968

Χειμώνας σε βουνό. Δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία, τώρα που μας έλειψε η Πάρνηθα. Σε απόσταση εκατόν είκοσι περίπου χιλιομέτρων από την Αθήνα, η Στενή της Χαλκίδας. Δυόμιση ώρες το σύνολο της διαδρομής.

Παλιά η γνωριμία μας. Στις πλαγιές της Δίρφυς, την είχαμε χαρεί σε θερινούς μήνες, πάνω στις εξάρσεις του πράσινου και του ατέλειωτου παφλασμού των νερών της. Εδώ δε το «ατελείωτο» δεν έχει την έννοια της ημιτελούς συμφωνίας. Είναι η αδιάκοπη υγρή συμφωνία που εκτελείται χειμώνα-καλοκαίρι σε όλη τη μουσική κλίμακα, από καταρράκτες με αδιάκοπη ροή και από βρύσες χωρίς διακόπτες, που δίχως στιγμή διαλείμματος, χαρίζουν την αφθονία τους όλες τις ώρες του έτους από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός και από νυκτός μέχρι πρωίας.

Το υγρό τραγούδι συνοδεύει τους Στενιώτες από το λίκνο ως την υπόγεια στέγη τους, που και αυτή την υπόκρουση του χειμάρρου έχουν μεταθανάτια συντροφιά τους.

Όπου νερό και βλάστηση. Στα πράσινά της γνωρίσαμε τη Στενή. Γυμνοί τώρα οι πλάτανοι, οι καστανιές, οι συκιές, οι καρυδιές, οι κερασιές, οι βυσσινιές της.

Που και που ο κισσός αγκαλιάζει από κανένα γέρο πλάτανο για να τον προστατεύσει με το πράσινο κάλυμμα από την ψύξη.

Το πεύκο ανηφορίζει ως το τελευταίο όριο της αντοχής του. Επί ένα διάστημα η συνύπαρξη με το έλατο. Ώσπου πέρα από τα εφτακόσια μέτρα, μόνο αυτό μένει άρχοντας του βουνού, σοβαρός κάτω από το σκούρο του μανδύα.

Πασπαλισμένη με χιόνι η κορυφή του όρους. Έρημος ο χωματόδρομος που οδηγεί σ΄αυτήν. Ποιός αφήνει το χωριό πάνω στις ετοιμασίες της παραμονής; Ούτε οι βοσκοί. Λίγοι ορειβάτες μόνο ανέβηκαν στην κορυφή να κόψουν την πίττα στο καταφύγιό τους.

Στο χωριό εμείς. Με το «δέντρο» του κι αυτό. «Δέντρο» της κοινότητας στη μικρή πλατεία του χωριού. «Δέντρο» στα μαγαζάκια, «Δέντρο» στα σπίτια. Ρίζωσε για καλά το «Δέντρο» στην Ελλάδα. «Δέντρο» και στο ξενοδοχείο μας.

Καθαρό, κόμοδο, λογικό στις τιμές, με τον εορταστικό διάκοσμό του, με το βαθύ τζάκι, όπου πυρπολούμενη και πολύφλογη η ξύλινη σάρκα παραδίδεται στην περίπτυξη της φλόγας.

Χαρούμενα νιάτα γύρω σ, ένα μεγάλο τραπέζι. Αγόρια και κορίτσια. Το νέο κύμα στη ζωηρή αλλά και κόσμια εμφάνισή του. Ζωηρότητα που εκόπαζε στο σημείο πέρα από το οποίο θ΄άρχιζε να γίνεται ενόχληση. Δεν έγινε. Έγινε κρουνός απ΄όπου ανέβλυζε η ιλαρότητα για μας τους άλλους που τους καμαρώναμε και τους ραίνουμε με τις σιωπηλές ευχές μας.

Από ποιες βόρειες χώρες να προέρχονταν τα δύο ζευγάρια των ξένων;

Ωραία, ροδαλά και καλοδεμένα παιδιά. Μ΄ένα βιβλίο στο χέρι, δεν σήκωναν τα μάτια παρά για ανταλλάξουν τις οπτικές τρυφερότητές τους.

Απορία στο εγχώριο πλήρωμα: Νέα παιδιά και να το ρίξουν στην ανάγνωση με τόσο πάθος! Που να φαντασθούν – κι ας διανύουμε – ότι έξω από μας η ανάγνωση είναι σταθερή ψυχαγωγία των ανθρώπων.

Στα πεζούλια, κάτω από τη θωπεία του χειμωνιάτικου ήλιου. Γυναίκες του χωριού με κίτρινες μαντήλες στο κεφάλι, διαλαλούν από τα πεζούλια τα προϊόντα τους.

Μέλι, καστανόχωμα, ραδίκια, φασόλια μαυρομάτικα, φλισκούνι, ρίγανη, τσάι του βουνού, σύκα, καρύδια.

Δεν είναι πλουτοφόρα για τους εκθέτες τα εκθέματα. Αλλά μήπως σας ζήτησαν πλούτη! Δεν ζητούν παρά ν΄αναλώσουν ειρηνικά τις ημέρες τους, ισόβιοι ακροατές της υδάτινης συμφωνικής και του θροΐσματος των πλατάνων.

Π. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ

Από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» Τρίτη 11 Απριλίου 1961

Του Δημήτρη Ψαθά.

Τις τελευταίες μέρες λίγο πριν απ΄το Πάσχα, έτυχε να βρεθώ σ΄ένα βιαστικό ταξιδάκι στην Χαλκίδα

Με ιδιαίτερη ευχαρίστησή μου πάντα ξεκινώ για την νύμφη του Ευβοϊκού, ας την βαφτίσουμε έτσι την χαριτωμένη πόλη, αλλά τούτη την φορά δεν είχα τον καιρό να χαρώ τις θαυμαστές της εξοχές ούτε καν να έλθω σε επαφή με τον αξιοθέατο της Χαλκίδας Γιάννη Σκαρίμπα που μετά το στενό του Ευρίπου είναι ο στενός κορσές των ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος των Αθηνών, τους οποίους βομβαρδίζει κάθε τόσο με τους σαρκαστικούς του μύδρους.

-Δεν πάτε στη Στενή;

-Στενή;

-Δεν πήγατε ποτέ; Μα τότε πρέπει σίγουρα να πάτε.

Είδα ότι έπεσαν πολλά στενά στην μέση αλλά η επιμονή των φίλων ήταν τόση, ακόμα κι ο Δήμαρχος της Χαλκίδας κ. Δημ. Σκούρας, επέμενε με αληθινό καμάρι, ώστε θεώρησα επιβεβλημένη τουριστική μου υποχρέωση να μην χάσω την ευκαιρία μιας σύντομης εκδρομής στο διαφημιζόμενο χωριό, που βρίσκεται στους πρόποδες της Δίρφης, τριάντα χιλιόμετρα μακριά από τη Χαλκίδα.

-Δεν είναι μονάχα η ομορφιά του χωριού, μου είπαν, Εκεί ένας γιατρός ο κ.Βασ. Καρλατήρας, ανέλαβε να υποκαταστήσει τον τουρισμό κι έριξε 600 χιλιάδες δραχμές απάνω στο βουνό, απ΄όπου ξεφύτρωσε ένα ξενοδοχείο που παρέχει όλες τις βολές στον επισκέπτη.

Ξέροντας ότι ο τουρισμός ρίχνει άφθονα λεφτά για την τουριστική εκμετάλλευση των γραφικών περιοχών του τόπου μας, ενδιαφέρομαι πάντα για τα έργα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, προ πάντων όταν το εμπνέει το μεράκι κι η αγάπη για τον τόπο.

Ξεκινήσαμε λοιπόν μια συντροφιά κι ύστερα από μια πραγματικά γραφική διαδρομή ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος έχοντας κατάφατσα τη χιονισμένη Δίρφη που άστραφτε μέσα στην αποθέωση του ανοιξιάτικου φωτός, φτάσαμε στο χωριό.

Μας υποδέχτηκε πρώτα πρώτα η μουσική του ποταμιού που κατεβαίνοντας από τα ψηλά βουνά κατρακυλά με χαρούμενο θόρυβο μέσα στην χαράδρα κι ύστερα τα σπίτια του χωριού που είναι σκαρφαλωμένα στην δεξιά πλευρά, τοπικό ορεινό ελληνικό χωριό που η λιτή ομορφιά και γραφικότητά του, κρύβει την φτώχεια που στεγάζει.

-Εδώ θα κατεβείτε απ΄το αυτοκίνητό σας.

Γιατί;

Γιατί τελειώνει η άσφαλτος και ο Νομάρχης μας δεν εγκρίνει το φτιάξιμο του δρόμου.

Ανεβαίνοντας με τα πόδια τα δύο χιλιόμετρα που χωρίζουν το ξενοδοχείο και το μαγευτικό δάσος απ΄την άσφαλτο ομολογώ ότι απόρησα με την απροθυμία του αγαπητού φίλου κι άλλοτε συναδέλφου Νομάρχη Χαλκίδας κ. Μήλιου που παντού αλλού δείχνει δραστηριότητα και πνεύμα προοδευτικό.

Ο δρόμος αυτός πρέπει να γίνει όχι γιατί λαχάνιασα εγώ αλλά γιατί η Στενή, όπως είδα κι έμαθα επί τόπου, είναι προ πολλού γνωστή στους εκδρομείς και πολλά σωματεία την προγραμματίζουν στις εκδρομές τους.

Άλλωστε όπως μου εξήγησε και ο πρόεδρος της κοινότητας της Στενής κ. Μπεληγιάννης, το αίτημα αυτό είναι ένα απ΄τα κυριότερα του χωριού, που μένει ωστόσο ανικανοποίητο.

Αλλά να που περνώντας τον στενό ανηφορικό χωματόδρομο μέσα απ΄το χωριό με την χαρούμενη υπόκρουση των νερών του ποταμιού φτάνουμε στο τουριστικό ίδρυμα του γιατρού που το ξεκίνησε στην αρχή για κατοικία των παιδιών του κι ύστερα αποφάσισε αδειάζοντας τις τσέπες του να το μεταβάλλει σε μια ευεργετική προσφορά στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Η θέα απ΄το ξενοδοχείο είναι μαγευτική καθώς κάτω στην χαράδρα κατρακυλά το ποτάμι και πέρα φαίνονται σκαρφαλωμένα τα σπιτάκια στην πλαγιά, με τους πελώριους πέτρινους όγκους που τινάζουν τις βαθύσκιωτες θωριές τους στον αέρα δίνοντας μια παράξενη εικόνα ήμερης αγριάδας γεμάτη από γαλήνη και ομορφιά. Λίγο πιο ψηλά είναι το δάσος και πέρα ολούθε συμπληρώνουν την εικόνα τ΄άφθονα έλατα σαν σκούρες πινελιές.

Άνετο το ξενοδοχείο με δωμάτια ευρύχωρα, επίπλωση πολυτελή, πρόκειται να συμπληρωθεί και με άλλα δωμάτια ακόμα, αν φυσικά ο ΕΟΤ αποφασίσει, όπως και πρέπει, να ενισχύσει σοβαρότερα τον γιατρό, που μέσα σε τόσες άλλες θεραπείες του ανάλαβε να θεραπεύσει κι αυτή τη βασική ανάγκη της Στενής.

Όσο για τ΄άλλα θέματα μου δόθηκε η ευκαιρία να κουβεντιάσω με τον πρόεδρο της κοινότητας, που πέρα απ΄την επείγουσα κατασκευή του δρόμου μου εξέθεσε την ανάγκη της ίδρυσης μιας ταπητουργικής σχολής για τα κορίτσια του χωριού, που ανύπαντρα και άπροικα λόγω της φτώχειας του χωριού αναγκάζονται να φεύγουν από τον τόπο τους για να βρουν δουλειά σε πεδινές περιοχές, όπως είναι της Κωπαΐδας, όπου και πέφτουν θύματα συχνά δραμάτων τιμής κλπ.

Χρόνια αγώνας γι αυτή την ταπητουργική σχολή, με αποτέλεσμα μηδέν. Επίσης το χωριό έχει ανάγκη από επέκταση του δικτύου της ΔΕΗ και από μερικά άλλα που χρονίζουν.

Γιατί τάχα τόση αδιαφορία και τόση εγκατάλειψη; Θ΄αποφασίσει ο Νομάρχης κ. Μήλιος να ενδιαφερθεί με περισσότερη ζέστα για τα ζητήματα του αληθινά μαγευτικού αυτού χωριού;

ΔΗΜ. ΨΑΘΑΣ